Fryzjer z Luli mahalla

Na lutowe strzyżenie przyszła pora akurat w momencie, kiedy wprowadziliśmy się do Luli mahalla, czyli tzw. (choć nie do końca poprawnie) cygańskiego kwartału. Dzięki temu otrzymałem znakomitą okazję do, po pierwsze – pozbycia się denerwującej szczeciny, a po drugie – do zyskania kilku punktów wśród mieszkańców mahalli. Bo w końcu inostraniec, a chodzi tam gdzie i my. 

 

Nie muszę dodawać, że nasze pojawienie się w budce fryzjera nie uszło uwagi najbliższego otoczenia. Ledwo zdążyłem zająć miejsce w fotelu, a już zaczęli schodzić się pierwsi ciekawscy. Skąd to wy jesteście, co tutaj robicie, a czemu tutaj, a nie w górach jak wszyscy przyjezdni itd. – pytania, jak zwykle, były liczne i dość przewidywalne.

Tymczasem fryzjer zabrał się do wyrównywania boków.

Gdy zabieraliśmy się za skracanie tyłu, informacja o dwojgu Polaków w mahalli zdążyła już zatoczyć szeroki krąg. A na wieść, że tu mieszkamy, zdziwieniom nie było końca.

Przy skracaniu grzywki byliśmy już „swoi”, a podczas strzepywania resztek włosów z szyi mogliśmy przebierać w ofertach czajepicia w domu każdego z zebranych mężczyzn.  

– Za usługę będzie 100 somów – usłyszałem, wstając z fotela. Podałem panu banknot 50 somów i zacząłem szperać po kieszeniach, szukając reszty. W tym czasie kilku panów wbiło wzrok we fryzjera.

– 50 somów wystarczy – w końcu skwitował mistrz nożyczek i grzebyka.

Sąsiad to sąsiad w tej naszej mahalli.

Najwyższa pora na cięcie.

Mistrzowska robota!