Zabić czas słonecznikiem

Słonecznik jest znany w Europie od XVI wieku. Roślina przywędrowała na Stary Kontynent z południowych obszarów Ameryki Północnej. Początkowo słonecznik funkcjonował w europejskiej świadomości jedynie jako roślina ozdobna, jednak w XVIII wieku stopniowo zaczęto doceniać jego możliwości. Był to początek epoki masowej uprawy słonecznika i jego wykorzystania w rolnictwie, przemyśle oraz medycynie. W tym czasie Europejczycy poznali również smak wyłuskanych ziarenek słonecznika, które to ziarenka dotychczas funkcjonowały w ogólnej świadomości głównie jako pokarm dla ptaków.

W czasie obecnej przygody azjatyckiej, słonecznik również towarzyszy nam przez niemal całą drogę, choć nie w postaci żywego kwiatu, z którego wyłuskujemy świeże pestki. Azjaci zajadają się suszonymi pestkami słonecznika i ma to związek nie tylko z bogatymi właściwościami leczniczymi i odżywczymi, których słonecznik jest wspaniałym źródłem. Pestki słonecznika zabijają czas.

Spotkaliśmy się już z tym przy okazji wyjazdów do krajów Europy Wschodniej oraz krajów z basenu Morza Czarnego i na Bałkanach. Jednak dopiero teraz olbrzymie przestrzenie pozwoliły na głębsze zastanowienie się nad fenomenem pestek słonecznika i ich wyjątkową funkcją dla ludzi w drodze

Walory słonecznika doceniliśmy, naśladując miejscowych w pociągach i autobusach. W Rosji czy na Ukrainie, odległości między większymi miastami wiążą się z niesamowitą dłużyzną. Bez dwóch zdań należy mieć do tego predyspozycje w postaci wrodzonej lub wyuczonej cierpliwości. Podobnie jest w Chinach, gdzie również wielokrotnie odbywaliśmy 24-godzinne przejazdy najtańszą klasą bez miejsc siedzących. W takich sytuacjach słonecznik stanowi skuteczne antidotum na ból związany z koszmarną niewygodą przejazdu, jak również, co oczywiste, na brak snu. Najcenniejsze są ziarenka niełuskane. Raz, że są odrobinę tańsze, a dwa – że sami musimy je wyłuskać. A wyłuskiwanie doskonale skraca czas podróży. Kupując dużą paczkę, możemy być pewni wielogodzinnego zajęcia. Przejazd w kuckach albo koczując na karimacie, w przejściu między siedzeniami, może i nie będzie przez to wygodniejszy, ale przyjemnie jest zorientować się, że wybiła 2:00 w nocy i do przybycia na miejsce pozostaje już tylko 7 godzin.

W krajach Azji Południowo-Wschodniej słonecznik ma identyczne zastosowanie, choć zdarza się, że czasem ustępuje on miejsca orzeszkom ziemnym (Bangladesz, Indonezja, Malezja i Filipiny) albo popcornowi serwowanemu przy każdym postoju autobusu przez pakujących się do środka miejscowych (na słodko w Birmie, na słono i często z masalą w Bangladeszu). Jednak bez obaw, w każdym z tych krajów znajdziemy ziarenka słonecznika we wszystkich, mniejszych i większych, sklepach. Czasem mogą być mniej solone, a bardziej na ostro lub w mieszance aromatycznych (i niekoniecznie pasujących naszemu podniebieniu) przypraw. W każdym razie, baza, czyli ziarenka w łupinach, pozostaje zawsze ta sama i tak samo można wykorzystać jej właściwości w podróży.

Słonecznik pełni funkcję trochę podobną do papierosów. Można np. poczęstować nimi sąsiada, a to skutecznie przełamuje pierwsze lody. Można tak wspólnie „skubać” i dowiadywać się coraz więcej o sobie nawzajem, jednocześnie zapominając o zatłoczonym wnętrzu autobusu. Nie ma czegoś takiego jak bariera językowa w Azji. Miejscowi są ciekawi nas, a my – jak należy założyć, jeśli zdecydowaliśmy się na odwiedziny w tym regionie – jesteśmy równie ciekawi miejscowych. Czy istnieje lepszy pretekst do pogawędki?

Warto zatem zainwestować w paczkę słonecznika przed wyruszeniem w drogę.