U fryzjera

Włoski na żel to coś, nad czym lubię pracować każdorazowo przy porannej toalecie. Aby efekt ten był zadowalający, dobrze jest przynajmniej raz w miesiącu zajrzeć do zakładu fryzjerskiego i pożegnać się, bez żalu, z nadmiarem kudłów. W przeciwnym razie, tani żel na bazie rzepy za pięć złotych, a takie preferuję, nie da rady podźwignąć włosia, nie wspominając o odpowiednim modelowaniu.

To co jednocześnie najbardziej irytuje, to właśnie odwiedziny u fryzjera, które nawiasem mówiąc, powinienem uskuteczniać dwa razy w miesiącu, jeśli chcę zachować preferowaną długość włosów.

W Warszawie, lepsze zakłady fryzjerskie liczą sobie za przyjemność cięcia maszynką elektryczną średnio pięćdziesiąt złotych. Oferta tych mniejszych, niesieciowych, waha się między dwudziestoma a trzydziestoma pięcioma złotymi, przy czym, nierzadko, nie mamy pewności co do rezultatu. Wspomniane ceny dotyczą, rzecz jasna, strzyżenia męskiego. Oferta damska to dla mnie zupełnie inna bajka, a może lepiej powiedzieć – kosmos. To głównie ceny sprawiły, że wszedłem w posiadanie własnej maszynki elektrycznej, co w skali roku pozwalało wygenerować kilka dodatkowych weekendowych wypadów krajowo-zagranicznych. Wysokie, jak na mój gust, ceny wymusiły również wielomiesięczne poszukiwania, których zwieńczeniem było znalezienie na Mokotowie, przy skrzyżowaniu Wołoskiej z Kazimierzowską, pewnej młodej zapalonej profesjonalistki w swoim fachu i jednocześnie miłośniczki polskich gór, która wyjątkowo przełamuje na plus ten niekorzystny stosunek ceny do jakości w ofercie wielu lokalnych fryzjerów.

Już w Rosji zacząłem zastanawiać się, czy będzie mi dane wyglądać, powtarzając za Ryszardem Ochódzkim, jak obrośnięta małpa z czarnym ryjem. Wielu spośród napotkanych podróżujących długodystansowców wygląda właśnie jak taki kudłacz. Rzecz jasna, nie ma w tym nic złego, estetyka włosów jest jednak w moim przypadku pewną słabością.

Uzależnienie do żelu wzięło ostatecznie górę nad rozterkami, czego efektem jest następujące spostrzeżenie.

Pierwsza okazja na próbę strzyżenia nadarzyła się w Ułan Bator, a kolejna, nieopodal laotańskiej granicy, w chińskim mieście Jinghong.

W obu przypadkach koszt fryzjera wyniósł około dziesięciu złotych i były to raczej zwykłe przydomowe prywatne punkciki strzyżenia. Podana cena prawdopodobnie zawierała w sobie dodatkowy bonus za kolor skóry klienta, ale tej kwestii akurat nie da się poddać weryfikacji. Co oferują takie punkciki? Czysty salon z dwu- albo trzyosobową załogą, która opiekuje się jednym klientem. Jest zatem mistrz nożyczek i jego pomocnik, który sprawnie dobiera i podaje niezbędne narzędzia z błyszczącej tacy. Wspomnianą dwójkę uzupełniają dłonie trzeciego, który obsługuje stanowisko do mycia głowy. A tę myjemy w krajach azjatyckich dwukrotnie. Raz przed strzyżeniem i raz tuż po tym jak ostatnia kępka kłaków osiągnie poziom posadzki. Fryzjer po mistrzowsku ciacha i rozczesuje, wyłapując przy okazji wszelkie nierówności i pojedyncze niedobitki. Grzebień obraca się w palcach niczym Magnum w dłoni Clinta Eastwooda. Nożyczki tańczą, połyskując w lustrze, a do uszu dochodzi jedynie strzykanie ostrzy i chrupot poddającej się ich pracy szczeciny.

Nie są to z całą pewnością najtańsze miejsca. Zawsze można w końcu skorzystać z bardziej okazyjnego cięcia pod chmurką bezpośrednio na chodniku, co też ma swoje zalety, bo staniemy się popularni na lokalnych portalach społecznościowych, a cała ulica zabije marazm i duchotę dnia rozrywką spoglądania. Uwagę zwraca jednak bardzo pozytywny stosunek staranności i ogólnej jakości zwykłego azjatyckiego saloniku z całym jego wyposażeniem do wartości banknotów, o jaką ubożeje nasz portfel. Takiego stosunku na próżno szukać w, blado wypadającej na tym tle, ofercie naszych rodzimych specjalistów od nożyczek i grzebyka.