Slow Travel, czyli Bartek zap...dala

Jak to mówił pan Jourdain w molierowskim dramacie „Mieszczanin szlachcicem”: „U licha! już przeszło 40 lat mówię prozą, nic o tym nie wiedząc ”, tak i my nie wiedzieliśmy, że uprawiamy tzw. slow travelling, a według przedostatniego „Newsweeka” tak właśnie jest. Tak czy tak, idea jest słuszna i chyba pozytywna, więc dlaczego nie?

ps. na prośbę wielu osób, chodzi o Newsweeka nr 30/2016, 18-24.07.2016

Ale prawdziwy slow travel uprawia teraz Bartek. 20 dni w podróży i niewiele ponad 300 kilometrów. W tym 230 na piechotę. Pozostałe kilkadziesiąt zostało pokonane stopem, przy czym warto powiedzieć, że niemal każdy samochód zatrzymywał się sam i ludzie sami pytali, czy go nie podwieźć. Tu małe mrugnięcie okiem do tych wszystkich osób, które nam wmawiały, że w Polsce nikt się nie zatrzymuje. Można? Można!

I tak, na przekór wszystkiemu, czarnym scenariuszom pisanym przez rodzinę, pukaniem się w czoło i namowom na „normalne życie”, Bartek wyszedł sobie w Polskę. Wyszedł z Placu Zbawiciela, przeszedł przez całą Warszawę, aż na wylotówkę na Mińsk Mazowiecki i tak mu się spodobało, że pierwszego dnia przeszedł ponad 30 kilometrów.

Z tego na pewno ucieszyła się nasza babcia, mieszkająca na niedalekiej wsi, która ugościła strudzonego (!) wędrowca i nazajutrz życzyła mu między innymi „dużych kroków”.

Potem Bartek spał w namiocie w jakimś parku przy drodze, a następnego dnia trafił do pewnej stadniny, której właściciele przygarnęli go, jak stał z plecakiem pod drzewem w czasie ulewy. Wychodząc tydzień później z tej samej stadniny, wszyscy zdążyli się zakumplować i pogadać na tysiące tematów przy ogniskach, gotowaniu nepalskich dań i treningach karate. W ciągu tego tygodnia Bartek pierwszy raz jeździł na koniu, a trzy dni później pomagał w łapaniu jeszcze nieoswojonych koni, z sukcesem. Wśród innych rzeczy, odwiedził też buddyjską świątynię w środku niczego. A to wszystko jakieś 50 kilometrów od stolicy.

I w tym tkwi chyba esencja tego całego „slow travel”, choć nie bardzo chciałabym przywiązywać się do nazwy. Chodzi więc o podróż od spotkania do spotkania, a nie od miejsca do miejsca, co jest chyba ważną zmianą paradygmatu tradycyjnie pojmowanego turysty/wędrowca/podróżnika. Bo tu nie liczy się ani przebyty dystans, ani ilość obejrzanych obiektów, a trasa ustalana jest z dnia na dzień, na 30 kilometrów w przód. Tylko tyle i aż tyle;)