dzień z życia społeczności lokalnej Hani w Duoishu pod Yuanyang

Budzi mnie melodia, którą ktoś wygwizduje tuż za oknem. Powoli do uszu dochodzą równie inne dźwięki. Są nawoływania i okrzyki. Jest rytmiczne uderzanie o coś młotkiem i piłowanie. Pracują wiertarki, szlifierki i piła tarczowa. Nasilają się zgrzyty, szurania i świsty.

Hani nie próżnują nawet w niedzielę i praca nad nowym domem trwa nieprzerwanie. Prawdopodobnie będzie to kolejny we wsi guest house albo hotel. A wszystko dla turystów, żądnych widoku tarasów ryżowych, skąpanych w promieniach wschodzącego słońca.

W pocie czoła pracuje zatem cała bliższa i dalsza rodzina. Każdy ma z góry określone zadanie przy budowie. Mężczyźni przygotowują wylewki betonowe z dodatkiem kruszywa, wyłapują nierówności w kątach prostych, poziomują, mieszają i wygładzają. Kobiety taszczą na plecach ciężkie kosze, wypełnione kruszywem. Głównie kobiety obciążają również swoje kręgosłupy kilogramami cegieł, które zanim znajdą się na ich plecach, są pieczołowicie układane w wielowarstwowe i stabilne słupy.

Ważny jest każdy dzień, bo najmniejsza zwłoka oznacza stracone, na rzecz sąsiada, youany.

W przerwie oraz po zakończonej pracy, cała rodzina zbiera się, aby wspólnie poucztować na dopiero co ukończonym tarasie.