chińskie karaoke

Pu’er zawdzięczam spotkanie z karaoke, które przeżyłem niczym w transie tak empirycznie, jak i duchowo. Musiało upłynąć trzydzieści jeden lat mojego życia, aby ostatecznie, długie tysiące kilometrów od miasta rodzinnego W, w Pu’er, o którym jeszcze dziesięć dni temu wiedziałem tyle co nic, przyznać, że karaoke to kawał fajnej to zabawy. A to dlatego, że w Chinach karaoke to zupełnie inny wymiar przeżywania.

Impreza karaoke, na którą zostaliśmy zaproszeni przez przypadkowo poznanych młodych chińczyków, mieściła się w wielkim i eleganckim hotelu. Wjechaliśmy na drugie piętro. Do naszego pokoju prowadził labirynt korytarzy, równie eleganckich i rozświetlonych, co fasada i parter budynku z gigantyczną recepcją na czele. Wszystko wykończone drewnianymi listwami i złocone. Do tego lampiony z kryształów a la Svarowsky, miękkie wykładziny, szerokie lustra i jeszcze więcej złoconych elementów. Do tego należy dodać donice z tropikalną roślinnością oraz kamienne posągi, również wypełnione złoceniami. Pozostańmy jednak przy kwestii samego pokoju. To dopiero odmiana! Czyli nie żaden bar z muzyczką z komputera i tekstem na ścianie, gdzie śpiewa kto chce, a w praktyce śpiewają co mocniej wstawieni lub osoby, które mają przygotowane swoje piosenki i startują tylko do takich. Najlepiej, jak znajdzie się ktoś z lepszym lub gorszym głosem, kto czerpie przyjemność z możliwości zaśpiewania. Ten to ma dopiero fan i poklask jednocześnie. Pozostali mogą oddychać spokojniej, bo tym razem ominie ich zmaganie z mikrofonem.

W takim Pu’er wylądowaliśmy w pokoju numer trzysta coś tam, co już pokazuje skalę zainteresowania wieczorem z piosenkami. Pokój w klimacie VIP z przydzielonym personelem do obsługi. Wnętrze w klimacie reszty kompleksu, a więc złocenia, złocenia, drewniane wykończenia, złocenia, skórzane sofy, lustra i wielki telewizor w złotej, a jakże!, ramie. Pokój jest zamykany i dźwiękoszczelny. Spokojnie może się tutaj bawić i nadwyrężać struny głosowe grupa dziesięciu do piętnastu osób.

Wybieramy piosenki i teledyski, a z kilkunastu głośników zalewa nas potok mniej lub bardziej znanych dźwięków. Mikrofon wędruje z ręki do ręki i nie omija nikogo. Wszyscy chętnie uczestniczą i prezentują swój brak głosu. Śmiechu i pisku co nie miara. Atmosfera jest bardzo kameralna, więc ewentualny lęk przed ujawnieniem braku wrodzonych umiejętności wokalnych schodzi na dalszy plan. Przekąski i piwo topnieją ale bez pośpiechu. Są jedynie dodatkiem do całej zabawy i to nie najważniejszym.

Impreza trwa od 20:00 do północy i nie widać w tym czasie nawet początków mordodarcia, bełkotu, czy wokalistów z głowami, bezwładnie opuszczonymi na oparcie sofy. Jest wesoło, kulturalnie i irytująco, a irytująco, bo mam w pamięci nasze polskie wydanie karaoke. No chyba, że trafiałem nie w te miejsca co należało.