Z przymrużeniem oka.

W Polsce żyliśmy przez ostatnie siedem lat bez telewizora. Co ciekawe, nie mieliśmy problemu z przyzwyczajeniem się do tej sytuacji. Ba, nawet więcej! Od razu odczuliśmy zalety nieśledzenia przez dwie godziny dziennie szybko dewaluujących się serwisów informacyjnych. To samo dotyczyło filmów przeszytych reklamami w każdym z przełomowych punktów fabuły. Odcięliśmy się od błahych programów śniadaniowych, odmóżdżających reality show i reszty programów niby rozrywkowych. 

Słowem, każdego dnia mogliśmy wygospodarować po kilka dodatkowych godzin i przeznaczyć ten czas na czynności, które bardziej nas pochłaniały. 

W trakcie obecnego, długiego wyjazdu, po kilku miesiącach przemieszczania się od granicy do granicy, mogę śmiało stwierdzić, że całe to wystrzeganie się i oderwanie od telewizji dosyć szybko odwróciliśmy w ponowne od niej uzależnienie. Siedem lat świadomej i zdecydowanej terapii anty telewizyjnej zniweczyliśmy już przy pierwszej okazji noclegu z HBO. A wszystkiemu winien standard, który od Wietnamu począwszy, nawet przy cenach budżetowych, zakłada odbiornik telewizyjny w pokoju plus zestaw kanałów anglojęzycznych. 

Uciekliśmy zatem daleko od papki, jaką karmią nas mass media, jedynie po to, żeby w nowym miejscu zachłannie wyciągnąć po tę papkę dłonie. 

Witaj Master Szefie,  witajcie Niezniszczalni, witajcie sitcomy. Brakowało nam Was.