wyrwane z dziennika - pierwszy dzień w Birmie

15 LISTOPADA 2014

22.00 – Autobus z Bangkoku do Mae Sot (cena 333 bahty/os) odjechał punktualnie.

16 LISTOPADA 2014

6:30 – Mae Sot (do mostu przyjaźni pozostaje wciąż ok. 6 km, można dojechać np. tuk tukiem 30 baht/os lub motorbikiem 50 baht/os).

6:40 – Przed mostem, jeszcze po stronie tajskiej, długa kolejka do punktu kontrolnego. Jeśli nie chcemy w niej stać, warto iść przed siebie. Ktoś nas zawsze złapie i wskaże okienko nr 4 (tam kolejki nie mieliśmy).

6:50 – Punkt kontrolny po stronie birmańskiej.

7:00 – No to oficjalnie jesteśmy w Birmie, w mieście granicznym Myawaddy.

8:00 – W niedzielę rano trudno o punkt wymiany walut. Wszystko zamknięte. Jedyna opcja to stoliki z kupkami pieniędzy, przy których dokonuje się transakcji wymiennych. Chcieliśmy tego uniknąć, ale po godzinie tam właśnie podrzucił nas właściciel jednego z hoteli.

8:20 – Taksówka dogadana (samochód osobowy). Jedziemy do Mawlamyine (ok 170 km, cena przejazdu 10 USD/os, samochód odjedzie, jak zbierze komplet pasażerów, my mieliśmy szczęście bo ruszył przy jedynie trzech osobach).

8:30 – Kontrola paszportów (zabierają kopię 1 strony paszportu i wizy birmańskiej).

9:10 – Korek już w pierwszej wiosce po drodze. Dzisiaj jest puszczany ruch od granicy. My stanęliśmy na wahadle, bo jakimś cudem znalazły się tutaj jadące w stronę granicy ciężarówki (a powinny przejechać wczoraj lub zrobić to jutro). Ruch w obie strony dotyczy jedynie kierowców jednośladów.

9:30 – Jedziemy. Jakiś mnich krzyczy coś przez megafon.

9:34 – Druga kontrola paszportowa (zabierają kopię 1 strony paszportu i wizy birmańskiej).

9:37 – Ruszamy z piskiem, aby nadrobić stracony czas.

9:44 – Gwałtowne hamowanie przed sznurem pojazdów, stojących w kolejnym korku.

10:02 – Ruszamy powoli. Bardzo powoli.

10:20 – Korek jakoś zelżał. Znowu rajd. Po drodze co jakiś czas ktoś naprawia coś w samochodzie. A to koło, a to gmeranie pod maską.

10:26 – A jednak wcale nie zelżał. Ten, kto mniej dba o zawieszenie samochodu i opony przeciska się po większych dołach i kamieniach. Czyli każdy. 

10:40 – Rejestruję setne jęknięcie kierowcy po uderzeniu czegoś (najpewniej kawałka skały) w podwozie. Nie przeszkadza to jednak w dalszym wyprzedzaniu po kamieniach. 

11.05 – Wybiliśmy się z tłumu, pędząc na złamanie karku po wertepach i przykrywając kurzem wszystkich, którzy bardziej obawiali się o swoje nadwozia. A wszystko po to, aby już niebawem stanąć w kolejnym korku. Jakiś mnich coś krzyczy przez megafon.

11:45 – Wciąż kombinujemy stojąc w korku. W oczy rzucają się białe samochody, utytłane wypluwanym co i rusz betelem. Na drodze, przy każdym korku znajdzie się grupka miejscowych, sprzedających chłodzone napoje. Pojawiają się znikąd, ale dobrze wiedzą, że dzięki tej drodze coś można zarobić, więc przemykają w skwarze  pomiędzy samochodami.

12:20 – Wyboje są zdecydowanie mniejsze. Wciąż jednak pozostaje problem ciężarówek, które należy przecież wyprzedzić, a droga jest zaprojektowana tak, by pomieścić najwyżej jeden ciągnik siodłowy.

12:45 – Wyjechaliśmy z pasma górskiego. Czas na mycie samochodu z kurzu.

12:52 – Koniec mycia.

13:00 – Jakieś wyrostki z M16 zbierają kasę za przejazd (500 kyatów). Zabierają też od nas kolejne kopie 1 strony paszportu i wizy birmańskiej. W drogę.

13:14 – Zanim dobrze jednak się najechaliśmy, postój na lunch.

13:28 – Ruszamy. To w sumie i tak najkrótszy postój na jedzenie jaki dotychczas mieliśmy w Azji. I od razu pedał do dechy. 

14:02 – Uroczyliście pokonaliśmy 88 kilometr drogi. Jedziemy teraz szybciej (momentami nawet 80 km/h!). Droga z pewnością jednak nie pamięta co to znaczy dobra kondycja. Jest bardzo wąsko, a pobocze to kamienie i doły. Co chwila jakaś dziura albo wyrwa przypomina nam, że sufit wcale nie jest tak wysoko nad nami.

14:50 – Nie wiem gdzie jesteśmy. Właśnie się obudziliśmy. Nie sądziłem, że to możliwe na tych dziurach. Jakiś mnich krzyczy coś przez megafon.

15:50 – Postój na mycie auta. Oby to było mycie przed uroczystym minięciem rogatek Mawlamyine.

16:05 – Droga równiejsza i nieco szersza, więc nie trzeba wyprzedzać po kamieniach.

16:14 – Mawlamyine. Nareszcie.

16:40 – podjeżdżamy pod guesthouse.

PODSUMOWANIE:

1.Super wygodny i godny polecenia, nocny autobus z Bangkoku pięknie zakończył nasz drugi epizod z Tajlandią, dowożąc nas zgodnie z grafikiem pod granicę birmańską.

2.Pierwsze 100 km w Birmie pokonaliśmy w 6 godzin. To dopiero przyjemny początek i jednocześnie najpodlejsza droga w czasie całego wyjazdu.

3.Wyboje są jednak dla ludzi i da się na nich zdrzemnąć.

4.Po gonitwie przez dziury i kamienie, kierowcy zatrzymują się w pierwszej wiosce u podnóża gór, aby umyć i ochłodzić swoje pojazdy. Co ciekawe, kierowcy wyprzedzonych pojazdów tego nie robią, a zatem czemu służy to niebezpieczne przepychanie się po krawędziach drogi?

5.Jeśli zamyślimy się na moście przyjaźni tajsko-birmańskiej i stracimy orientację, łatwo odnaleźć właściwy kierunek, spoglądając na ziemię. Jeśli jest na niej betel, to już Birma, jeśli go brak – wciąż stoimy po stronie tajskiej. 6.Warto mieć ze sobą przynajmniej dodatkowe trzy kopie 1 strony paszportu i wizy birmańskiej. My o tej konieczności nie wiedzieliśmy, ale trafiliśmy na zaradnego kierowcę, który nie dość, że wynalazł po drodze jakiś sklep z czapkami, szalami i grillem, gdzie mieli kserokopiarkę, to jeszcze wyliczył ile punktów kontrolnych należy spodziewać się na tym odcinku. Czy da się przejechać bez ksero? Hm. Piszcie :)

  

Na poprawę nastroju Mawlamyine zorganizowało dla nas końcówkę fajnego zachodu słońca.

I cyyk na jeszcze lepszy początek.