o wznoszeniu toastów

Toast to przemyślana i płynąca z wnętrza człowieka przemowa. To szczere wyznanie, które nie jest wyrwane z kontekstu, lecz trafnie podkreśla nastrój panujący pomiędzy uczestnikami biesiady. Ten kto go wznosi, musi posiadać wrodzone umiejętności oratorskie, być człowiekiem otwartym, dowcipnym i rozrywkowym. Powinien też mieć zdolności przywódcze, aby zapanować nad resztą siedzących przy stole. Mocna głowa jest w jego przypadku niezbędna. Przy stole ma największy posłuch. Rozwesela i wprawia w zadumę. To od niego zależy jakość i dobra atmosfera towarzysząca biesiadzie. 


Tamada. Postać, która funkcjonuje zawsze, niezależnie od wielkości i rangi wydarzenia. Postać niezwykle ważna w gruzińskiej kulturze. Wesela, imieniny, czy zwyczajne kolacje w gronie znajomych nie mogą odbywać się bez jego obecności. Przy każdej z takich okazji pojawią się dziesiątki toastów. Toastów, które nie są bez znaczenie dla współbiesiadników. Toastów, które nie biorą się z niczego. Toastów, za które ktoś bierze pełną odpowiedzialność. To wszystko świadczy o randze pełnionej funkcji.

Nie każdy może wcielić się w rolę tamady. Przyjmując gości w swoim domu, gospodarz wchodzi w tę rolę automatycznie i tylko on może naznaczyć kogoś innego na swoje miejsce. Nieco inaczej wygląda to w przypadku  wesela, kiedy to państwo młodzi wcześniej ustalają kto będzie pełnić funkcję tamady w dniu uroczystości. Funkcja tamady jest zarezerwowana dla mężczyzn, przy czym jej objęcie warunkowane jest wspomnianymi wcześniej cechami osobowości. Mężczyzna nieśmiały nie ma co myśleć o graniu pierwszych skrzypiec przy stole, gdyż mógłby nie zapanować nad swoją rolą, a przez to nie stworzyć pożądanej atmosfery. Tamada musi być znakomitym obserwatorem i osobą przewidującą. Do jego zadań należy wytężenie wszelkich zmysłów i stałe uczestnictwo we wszystkim, co dzieje się przy stole. Nie może dopuścić do zapanowania krępującego milczenia. Powinien rejestrować każdy gest, szept, temat rozmowy i w razie konieczności zainicjować przedłużenie wątku dyskusji lub płynne przejście na nowy temat. W żadnym wypadku toast nie powinien stanowić kropki, podkreślającej chwilowe przerwanie dyskusji. Zadaniem tamady jest umiejętne wplecenie toastu i płynne kontynuowanie wcześniejszego wątku. Toast nie może być prostym stwierdzeniem „na zdrowie”. Tego rodzaju formy toastu nie są przyjęte, a w skrajnym przypadku mogą wręcz zostać odebrane jako brak szacunku do zebranych (nawet jeśli w tych krótkich słowach tamada starał się zawrzeć całą swoją szczerość i dobre intencje).

Toast  ma w sobie coś z dziewiętnastowiecznej powieści. Tamada wprowadza współbiesiadników w świat, o którym chce opowiedzieć, po czym daje sygnał do uniesienia naczyń z winem lub czaczą. Następnie, wspierając się zastosowaniem szerokiego i barwnego opisu, kreśli to, czym chciałby się podzielić lub też to, co nurtuje jego serce. Nie mówi wprost, lecz zawsze tak, by przekaz został odpowiednio przetrawiony i zrozumiany. Następuje puenta. Jej przesłanie również ukryte jest w barwnym i szerokim opisie. Płynie z serca i ma trafić w serca, tak by nikt nie pozostał wobec wypowiedzianej prawdy obojętny. Naczynia z trunkiem pozostają uniesione w górze aż do końca przemowy. Sygnał do ich opróżnienia wydaje tamada. Pijąc za usłyszany toast, niezależnie od  pojemności naczynia, w dobrym tonie jest opróżnienie go do samego dna. Gest ten jest potwierdzeniem wrażliwości słuchacza na poruszone w toaście problemy i zagadnienia.

            Tradycja tamady jest po dziś dzień żywa i szeroko rozpowszechniona. Nie zapominają o niej i kultywują, niezależnie od regionu, kolejne pokolenia, dzięki czemu nie ma mowy o nudzie przy tutejszym stole, jak również nie ma mowy o stole bez opowieści przy wzniesionym toaście.