Killing machine

Dakan, czyli walki kogutów, to cosobotnia rozrywka części męskiej naszej mahalli. Dakan to też sam kogut, zapaśnik, fighter zawzięty. Fighter, który nie zejdzie ot tak z areny. Zostanie na niej aż do ostatnich sił albo trafi do gara, by wkrótce potem odrodzić się w postaci pysznej i tłustej szorby. Dakan to męskość i siła. Dlatego też za dobrego koguta płaci się na bazarach w oszskim okręgu prawie tyle, co za barana. Im większy drań i bardziej agresywny, tym lepiej.

Dakan może być miękki i twardy. Ten pierwszy to walka dwóch ptaków na ringu. W drugim przypadku koguty to już uzbrojeni w skalpele gladiatorzy. W pierwszym przypadku ptaki mogą walczyć zajadle nawet przez dwie godziny. Przegrywa zawodnik bardziej osłabiony lub ten, który ostatkiem sił zwiał z areny. Twarde wydanie Dakanu zazwyczaj trwa krótką chwilę, do czasu, aż któryś z fighterów nie zada ostatecznego ciosu podczepionym do nogi skalpelem.

 

Mimo brutalności walk, dla właściciela jego kogut jest jak brat. Nosi się go na rękach, głaszcze i dokarmia lepszą karmą. W razie potrzeby leczy rany, zwichnięcia czy połamania. Tę więź wyraźnie widać w czasie Dakanu, kiedy to fighterzy schodzą na krótką chwilę do boksów. To czas opatrzenia ran i nasmarowania łebków wazeliną. To czas ochładzania wodą szyi, grzbietu i pozostałych części ciała. To czas krótkiej rozmowy z fighterem. Potem jeszcze tylko krótkie obryzganie koguta wodą prosto z ust i już ponownie rozwścieczony może wyładować agresję na swoim przeciwniku.