zielone złoto

Drogi w znakomitej kondycji, zadbana okolica, szkoły, przedszkola, place zabaw i dostęp do elektryczności. Tak wita nas indonezyjska prowincja Sorowako w południowej części Sulawesi wraz z jej bajecznymi jeziorami Matano, Towuti i Makalona. Od miejscowych dowiadujemy się, że jeszcze w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych zeszłego stulecia, wszystko wyglądało zupełnie inaczej, a okolica była dosłownie zapomniana przez świat. 

Wybraliśmy to miejsce trochę z przekory, ponieważ mało który turysta zahacza o ten region, raczej omijając go szerokim łukiem i waląc prosto na wybrzeża i pomniejsze wysepki lub bezpośrednio do Tana Toraji. Poza tym turystyka industrialna jest wciąż nową i mniej popularną formą wypoczynku, a nas samych również interesowały nieco inne widoki. Pola ryżowe, niebiańskie plaże, soczysta zieleń dżungli – to wszystko już odrobinę nam się przejadło. 

 

Przemieszczaliśmy się po Azji Południowo-Wschodniej już bez mała półtora roku, a zatem przy wjeździe na Sulawesi nasze fascynacje naturą ustąpiły miejsca przyzwyczajeniu.

Przy wyborze destynacji w sierpniu 2015, padło na firmę Vale, czyli jednego z głównych producentów niklu na świecie. W Sorowako mieści się kopalnia, którą zarządza owa brazylijska (a dawniej kanadyjska) spółka. Jest to druga co do wielkości kopalnia niklu na świecie. Największa znajduje się również na obszarze Indonezji, w Papui.

Do środka nie udało się nam wejść, bo z w ostatnim roku zmieniono przepisy i oprócz kogoś, kto nas wprowadzi, należy dysponować jeszcze wizą biznesową. Spełnialiśmy tylko jeden z tych warunków. Mogliśmy za to obserwować (z daleka) proces przetapiania niklu. W ciągu dnia nic ciekawego, ale nocą jest moc!!! Podzielimy się tym widokiem w kolejnym poście. 

 

A tymczasem, dzięki uprzejmości naszego nowego przyjaciela, skupiliśmy się na okolicy, która mimo nieuniknionej przyszłej degradacji środowiska (na razie wciąż jeszcze jest dobrze), związanej z ekspansją i poszukiwaniami nowych rud niklu, oferuje mnóstwo turystycznych emocji.

Indonezyjska prowincja Sorowako w południowej części Sulawesi to okolica mało uczęszczana, a szkoda, bo drzemie w niej duży potencjał. Turyści wybierają Rantepao w Tona Toraji, bo to świetna okazja na podejrzenie innej, a dla niektórych może i oszałamiającej, ceremonii pogrzebowej. Inną destynacją są chociażby Togeany o niebiańskich plażach. Sorowako nie leży też przy głównej trasie przelotowej z Makasar do Manado. Jest za to częścią systemu wodnego Malili Lake. 

 

Mamy tutaj trzy jeziora o fantastycznej barwie wody (dzięki złożom niklu) – Matano (zamyka dziesiątkę najgłębszych jezior świata), Towuti (drugie największe jezioro na Sulawesi, numerem jeden jest jezioro Tobe), Makalona i jeszcze dwa nieco mniejsze – Lontoa i Masapi. 

 

W niedalekiej odległości od wioski rybackiej Sorowako mamy, znane jedynie miejscowym wodospady, które pozwalają ukryć miłosne sekrety zakochanym parom (młodzi Muzułmanie wiedzą jak obejść obowiązujące i radykalne tradycje) oraz są doskonałym punktem na wypoczynek z rodziną. Mamy górskie otoczenie i malowniczą rzekę Larona z jej siedliskami krokodyli, które to można obserwować, podpływając bliżej wynajętym kutrem bądź łodzią. Mamy wciąż dziewicze tereny parku narodowego, które oprócz miejscowych, w wolnym czasie penetrują chyba tylko kontraktowi pracownicy kopalni niklu (jeden z pracowników stworzył nawet obszerną dokumentację ptaków zamieszkujących zasponsorowany przez kopalnię rezerwat - więcej o tym można znaleźć na stronie kopalni).

Z dodatkowych atrakcji, nad jeziorem Towuti można przyjrzeć się z bliska procesowi wzmacniania drzewa tekowego. Bale leżą na dnie w przystaniach wielu wiosek i, „dojrzewając” w ten sposób, wzmacniają włókna, twardnieją i zwiększają ogólną wytrzymałość. Bez owego procesu leżakowania, drzewo nie nadaje się do roli podpór przyszłych domostw i pomostów. 

Przy odrobinie szczęścia możemy załapać się również na teatr przyrody. To już jezioro Matano, gdzie w zasadzie każdego roku tylko na przełomie grudnia i stycznia pojawia się tornado. Czemu akurat w tym okresie, nikt nie wie. Zjawisko wciąż oczekuje na wyjaśnienie i stanowi przedmiot badań i analiz naukowych.

Mamy też i cel naszej wizyty, czyli wspomnianą już wcześniej kopalnię niklu. A ta, zdominowała życie mieszkańców okolicznych miejscowości i wsi, uzależniając wszystkich od siebie i zaestymowanych planów wydobywczych. Kopalni czy może lepiej powiedzieć całemu kombinatowi wydobywczemu zawdzięczamy nieoczekiwany nocny spektakl, który bardzo urozmaicił nasze okołorównikowe wspomnienia. A dlaczego? Jak już wspomnieliśmy, o tym w kolejnym poście.

Tutaj nikiel wszędzie mamy jak na dłoni.

Pancavarna zawsze pięknie mieni się w słońcu.

"Lepsza część Sorowako", czyli dzielnica dla pracowników kopalni.

Pomost dla lokalsów. Sorowako

Jeden z placów dla dzieci, przysponsorowany przez kopalnię.

Spoko rzecz w porze deszczowej.

Jedno z tych tysięcy miejsc, których nie znajdziemy w przewodnikach po Indonezji :)

Pomost dla miejscowych, ale też w bliskości domków pracowniczych kopalni Vale.

Genialny wodospad, a w zasadzie nikt o nim nie wie (oprócz miejscowych).

Indonezyjski skurwol, czyli coś co wygląda jak puszek z kwitnącej lipy. Nie dotykajcie tego pod żadnym pozorem. Draństwo ma wielkość około 1 centymetra, a jest w stanie zorganizować nam poparzenie 3 stopnia na powierzchni skóry równej rozmiarowi dwóch dłoni, czyli zabawa jak z niektórymi meduzami. Niestety, wysłałem już do Polski zeszyt, w którym zanotowałem nazwę tego robala, więc na razie niech będzie to "no name robal" :(

Przystań tylko dla osób z przepustką od kopalni. Czasem wyjątek zrobi się dla białasów. Pozostali, czyli miejscowi bez związków z kopalnią,  raczej wstępu tutaj nie mają.

Miasteczko rybackie Sorowako.

Miasteczko rybackie - Sorowako.

Kolejna garstka zielonego złota prosto z Sorowako.