Treserzy gołębi z Dżakarty

Dżakarta jest przeszyta siecią kanałów z wodą o wątpliwej czystości. Kanały są gęsto zasiedlone przez biedniejszych mieszkańców i w wielu miejscach przypominają rozległe slumsy bądź dosłownie są nimi. W 2015 roku rozpoczął się proces wysiedlania najuboższych mieszkańców znad kanałów z centralnej części stolicy. Projekt zakłada oczyszczenie miasta i poprawę jego wizerunku wśród przyjezdnych zza granicy. A tych jest coraz więcej, bo na początku czerwca 2015 złagodzono przepisy wizowe dla turystów z wielu nowych krajów. Od tamtej pory, przy pobycie do 30 dni, również Polacy nie płacą za wizę turystyczną.

 

Mieszkaliśmy w Dżakarcie przez dwa miesiące, wolny czas wykorzystując na okazjonalne szwędanie się po stołecznych kanałach. Wbrew pozorom, oprócz porozrzucanych śmieci i legowisk bezdomnych, sporo się tam dzieje. Z naszego szwędania wyniknęło wiele pozytywnych refleksji, a jedna z nich to efekt spotkania z treserami gołębi, którzy nie dość, że zorganizowali dla nas długo poszukiwany lokalny trunek orang tua, to jeszcze potwierdzili, że kanały w Dżakarcie wyłamują się powszechnym stereotypom. Brud, infekcje i choroby, podwyższone ryzyko zakażenia wirusem dengi, brak bezpieczeństwa? Pewnie też. Ale nie powinniśmy z taką lekkością wrzucać do wspólnego worka każdego z mieszkańców stołecznych kanałów.

Prawidłowe utrzymanie gołębia w dłoni to też sztuka. Mamy nadzieję, że lekcja nie pójdzie w las.

Treserzy wprowadzili wojskową musztrę nie tylko w kwestii podniebnych lotów i błyskawicznej reakcji na gwizdek opiekuna.
 

Każdy z gołębi otrzymał przydział na kawalerkę i każdy doskonale wie jak na te swoje włości trafić.
 

Są też apartamenty dla matek z dziećmi.
 

Dzień treserów wypełniają długie szkolenia. Ale to nie wszystko. Ważna jest również pora karmienia. Ptaki muszą być w znakomitej formie, bo o świcie część z nich może zostać sprzedana albo wymieniona na innych championów na pobliskim targu ptaków. Azjaci mają sporego fioła na punkcie ptaków, a ptasi targ w Dżakarcie potwierdza to swoimi rozmiarami!
 

Mimo obszernych wyjaśnień i tak do końca nie skumałem o co chodzi z tym podczepianiem „jakby gwizdka” do grzbietu ptaka. W każdym razie, to właśnie dzięki temu drobiazgowi gołąb wraca nawet z dalekiej odległości i pięknie ląduje, tam gdzie treser sobie zażyczy.

Obowiązkowe obrączkowanie.

Koedukacja i nocne kolonijne schadzki nie są mile widziana na hodowli. Tylko treser wyznacza czas i miejsce ewentualnej randki.

Na razie kumamy jak trzymać ptaka! :-)