Życie w depresji

Turfan zaskoczył nas zmianą krajobrazu, temperatur i ogólnie pogody. Byliśmy w drodze z Syczuanu do Urumczi a dalej do Kaszgaru, skąd mieliśmy już rzut beretem do kirgiskiego miasta żółtych skał, czyli Sary Tasz. Od ponad tygodnia zmagaliśmy się z niskimi temperaturami i śniegiem. W tym regionie Chińskiej Republiki Ludowej, listopad to kiepska pora dla budżetowego backpackera. Nie ma już spania w jurtach, słabo z łatwym dostępem do atrakcji i ofert z biur podróży. Do tego wieczorem słupek rtęci w termometrze potrafi spaść do minus dwudziestu stopniu, a większość hosteli wita nas kłódką na drzwiach i zabitymi okiennicami. Kończą się folderowe obrazki jesiennych drzewek na tle ośnieżonych turni i grani. Sezon turystyczny zamiera tutaj wraz z październikiem i większe grupy turystów znikają razem z ostatnim opadłym na ziemię liściem.

 

Wszystko uległo diametralnej zmianie od wjazdu na teren prowincji Xinjiang, czyli na obszar regionu autonomicznego Ujgurów. Tam również sezon kończy się wraz z październikiem. Natomiast pojawia się łagodniejszy klimat i wielka, chińska depresja.

 

Turfan został założony w Kotlinie Turfańskiej i, jak podaje Wikipedia, podniesiono go do rangi miasta całkiem niedawno, bo w kwietniu 2015. Sama kotlina znajduje się w miejscu wyschniętego jeziora Aydingkol Hu i jest najniżej położonym obszarem w ChRL (154 m.p.p.m.). 

 

Na naszej trasie z południa na północ Turfan to ciekawa odmiana, bo oto po zawiejach śnieżnych i ostrych przymrozkach z prowincji Guansu wpadliśmy w objęcia cudownej złotej jesieni. Winorośl wypadała na nas dosłownie z każdego zakamarka miasta i jego okolic. Nie tak daleko stąd - jak na chińskie realia - mamy już Urumczi. Ale to znowu góry, przymrozki i listopadowy wiatr, urywający głowę. 

 

Jest coś fajnego w tej jesieni pomiędzy dwiema zimami po drodze, co też skutecznie wykorzystaliśmy, wypożyczając rozklekotane rowery :)